Een praktijkverhaal van Saadia Daouairi
Al sinds 2006 zet Saadia Daouairi zich onvermoeibaar in voor oudere migranten in Rotterdam. Wat begon bij een vrouwencentrum groeide uit tot een lange loopbaan vol betrokkenheid, praktijkervaring en projectwerk bij onder meer Donadaria, NOOM, SPIOR en nu ook SOMNL In dit interview deelt Saadia haar inzichten over wat er werkt, wat er schuurt, en hoe professionals elkaar kunnen versterken in het werken met deze doelgroep.
Doelgroep en Context
Oudere migranten vormen een groeiende groep binnen de Nederlandse samenleving. Tegelijkertijd leven velen van hen in eenzaamheid, met weinig toegang tot informatie, voorzieningen of ondersteuning. “Er is een beeld dat migrantenouderen altijd omringd zijn door familie, maar dat klopt niet altijd,” vertelt Saadia. “Kinderen wonen vaak ver weg en hebben hun eigen leven. Sommige ouderen leven compleet geïsoleerd.”
De problemen zijn divers: taalbarrières, beperkte digitale vaardigheden, gezondheidsproblemen, financiële zorgen. Toch is het niet eenvoudig om hierover in gesprek te raken. “Eenzaamheid benoemen mensen niet direct. Je moet het kunnen horen in wat er níet gezegd wordt.”
Werkwijze
In haar projecten werkt Saadia altijd vanuit contact en vertrouwen. Ze organiseert voorlichtingsbijeenkomsten, beweegactiviteiten en groepsgesprekken in de eigen taal of toegankelijk Nederlands. Thema’s zoals gezondheid, armoede en eenzaamheid worden op laagdrempelige wijze bespreekbaar gemaakt. Daarbij kiest ze bewust voor interactieve werkvormen zoals kaartspellen, complimentenspelletjes of verhalenrondes.
Ze benadrukt het belang van herhaling, continuïteit en nazorg. “Eén bijeenkomst is niet genoeg. Je moet terugkomen. Vragen: hoe was het vorige keer? Wat is blijven hangen?”
Werkende Elementen
Wat werkt, volgens Saadia? Het antwoord is duidelijk: persoonlijke benadering, vertrouwen, geduld en een open houding. “De mensen vertrouwen mij. Daardoor komen hun verhalen los. Niet omdat ik een expert ben met een PowerPoint, maar omdat ik hun taal spreek – letterlijk en figuurlijk.”
Ook het inzetten van informele netwerken werkt. “Ik bereik mensen via andere vrouwen, via moskeeën, kerken of gewoon op straat. Ouderen komen niet vanzelf naar het buurthuis, ze komen voor een persoon die ze kennen.”
Samenwerking
Volgens Saadia ligt hier een enorm potentieel. “We weten te weinig van elkaar. Elke organisatie draait projecten, vaak voor dezelfde doelgroep. Als we elkaar zouden opzoeken, kunnen we zoveel meer bereiken.”
Ze pleit voor een ‘los zand’-team dat samen optrekt. “We zijn eigenlijk één team met verschillende kleuren. We hebben hetzelfde doel, maar we praten te weinig met elkaar. Samenwerken betekent ook: elkaars bijeenkomsten bezoeken, leren van elkaars aanpak, elkaar aanvullen.”
Uitdagingen
De uitdagingen zijn groot. Tijdgebrek, projectdruk, ingewikkelde subsidiestromen. “Er is vaak te weinig tijd om écht te luisteren en met elkaar afstemmen . We zijn te druk met afvinken: thema’s, aantallen, rapportages. Maar echte impact vraagt om tijd, nabijheid en herhaling.”
Een ander knelpunt is het bereiken van nieuwe, kwetsbare ouderen. “We blijven vaak binnen dezelfde kring. Maar er zijn nog zoveel mensen die thuis zitten, niet weten wat er gebeurt, niet durven komen. Die mensen vinden, dat vraagt om creativiteit, doorvragen en aanwezigheid in de wijk.”
Tips en Adviezen aan andere professionals
- Ga naar de mensen toe: Wacht niet tot mensen naar het buurthuis komen. Zoek hen op, in hun eigen omgeving.
- Werk samen: Deel je netwerk, je groep, je kennis. Zoek andere professionals actief op.
- Kijk verder dan je project: Laat je niet beperken door de kaders van je subsidie. Denk in mensen, niet in nummers.
- Luister écht: Horen is niet hetzelfde als luisteren. Vraag door en kom terug.
- Kijk wie nog niet bereikt wordt: Wie blijft buiten beeld? Wie zie je niet? Richt je op díe mensen.
Toekomstperspectief
Over 15 jaar? Dat hangt ervan af wat we nu doen, denkt Saadia. “De vergrijzing neemt toe, en als we nu niets doen, wordt de eenzaamheid alleen maar groter. Maar als we nu écht gaan samenwerken, echt naar mensen luisteren, dan is er hoop.”
Ze droomt van een netwerk waarin professionals elkaars werkterrein leren kennen, niet op afstand maar in de praktijk. “Niet weer een presentatie via Zoom, maar met elkaar aan tafel. Of nog beter: samen naar de groep toe. Leren door te doen, samen.”
Afsluiting
“Praktijk is mijn onderzoek,” zegt Saadia tot slot. “En die praktijk wil ik delen. Ik wil ook leren van die van jou.” Haar oproep is helder: laten we elkaar opzoeken. Niet alleen in woorden, maar in daden. Want alleen samen kunnen we de eenzaamheid van oudere migranten écht aanpakken.
Een oproep aan collega’s
Dit artikel is een uitnodiging. Aan iedereen die werkt met oudere migranten. Aan iedereen die zich soms alleen voelt in het werk, die tegen grenzen aanloopt, of juist een aanpak heeft gevonden die werkt. Laten we die kennis delen. Niet alleen successen, maar ook twijfels en vragen. Want dáár zit de groei.
Wil jij meedenken over een nieuwe vorm van leren en delen in de praktijk? Wil jij jouw inzichten en ervaringen delen – of leren van die van een ander? Meld je dan aan bij of stuur een bericht naar ceesramp@skinrotterdam.nl
Cees Ramp